หัวหน้าจักรพรรดิคือจักรแก้ว

จักรแก้วที่เห็นอยู่นี้ ผมให้ช่างที่จังหวัดจันทบุรี “แกะ” ขึ้น โดยใช้พลอยอ่อนจากประเทศแอฟริกา เมื่อแกะแล้ว จักรแก้วจากนิพพานก็จะลงมาอยู่เพื่อสร้างบารมีเพิ่มเติม

จักรพรรดิทั้งหมด ลงมาเพื่อสร้างบารมีในความกำกับดูแลของ “ต้นปราบ ตรีภพ หยกชมพู ต้นปราบน้อย ต้นปราบจักรีฤทธิ์” ซึ่งเป็นจักรพรรดิระดับสูงสุด

ถ้าจัดลำดับตามบารมีก็คือ “อุดมบรมจักร” ทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองในปัจจุบันนี้

ผมทำงานให้จักรพรรดิ “ต้นปราบ ตรีภพ หยกชมพู ต้นปราบน้อย ต้นปราบจักรีฤทธิ์” เมื่อผมสร้างวัตถุมงคลสิ่งใดขึ้น จักรพรรดิจะลงมาอยู่ทุกครั้ง  และเต็มใจลงมาอยู่ด้วย

ทุกสิ่งทุกอย่างที่กล่าวไปข้างต้น เป็นความจริง สามารถพิสูจน์ได้ทุกเมื่อ แต่จะกล่าวถึงในส่วนข้างหน้าที่เกี่ยวข้อง

ความเป็นมาของจักรแก้วกับผม

เรื่องการสะสมจักรพรรดินี้ เป็นสิ่งแปลกสำหรับชีวิตของผม เพราะ ตั้งแต่เป็นเด็กจนกระทั่งโตมา ผมไม่เคยสนใจที่จะสะสม “พระเครื่อง พระบูชา” มาก่อน เพราะ คิดว่า ถ้าทำความดีก็ต้องได้ดี ไม่เห็นจะต้องไปหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาคุ้มครองทำไม

ถ้ายึดสถานการณ์ปัจจุบันเป็นหลัก ก็คือ ผมไม่สนใจที่จะสะสมจักรพรรดินั่นเอง

ไม่ใช่ว่า ผมไม่ชอบเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อิทธิปาฏิหาริย์ เพราะ ผมสักสิงห์คู่ที่ไหล่ของผม ไหล่ละตัว ไหล่ละอาจารย์

แต่ไม่ชอบที่จะสะสมพระเครื่องหรือพระบูชาเท่านั้น

ผมกับเพื่อนสนิท 2-3 คน เคยข้ามฝั่งไปหาเพื่อนคนหนึ่ง บ้านผมอยู่ฝั่งขวา แม่น้ำเจ้าพระยา เพื่อนคนนี้ อยู่ฝั่งซ้ายแม่น้ำเจ้าพระยา 

ตอนนั้นมันชื่อ “ไอ้หยิก”

ตอนนี้เป็นหลวงตาหยิก หลวงลุงหยิก บวชไม่สึกไปแล้ว [มาถึงวันนี้ 23/6/2557 ผมเพิ่งทราบว่า ท่านมรณภาพไปแล้ว ยังไม่ได้ช่วยท่านเลย เพราะ ไม่มีรูป]

เมื่อผมกับเพื่อน 2-3 คน ที่จำได้ก็มี ไอ้อิ๊ด กับไอ้เบิ้ม สงสัยจะมีไอ้จิ๋มด้วย 

คนสุดท้ายนี้ เป็นเซียนพระของจังหวัดชัยนาท (ปัจจุบันนี้ก็ยังเป็นเซียนอยู่ ) เขียนลงบทความหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นด้วย

พอไปถึงบ้านมัน ไอ้หยิกมันไปหยิบตะกร้าพระมา 1 ตะกร้า แล้วบอกผมว่า “มึงอยากได้เท่าไหร่ หยิบเอาตามสบาย”

พวกเพื่อนๆ ผม 2-3 คนนั้น มันชอบสะสมพระอยู่แล้ว  น้ำลายไหล ตาพองด้วยความอิจฉา เพราะ มันรู้ค่าของพระในตะกร้านั้น  ผมไม่รู้เรื่อง

ผมบอกว่า “กูไม่เอาหรอก” 

ไอ้หยิกมันเลยหยิบพระนางกวักมาให้องค์หนึ่ง เพราะแม่ผมเป็นแม่ค้า แล้วเอาตะกร้านั้นไปเก็บ  หยิบตะกร้าใหม่ออกมา แล้วให้เพื่อนๆ ผมหยิบคนละ 1 องค์

เพื่อนที่ไปกับผม มันเสียดายว่า ทำไมไม่เอามาเยอะๆ ไอ้หยิกมันไปขโมยของดีๆ มาทั้งนั้น ที่ให้พวกมันมีแต่พระใหม่ๆ  แล้วให้องค์เดียว

ก็อย่างที่บอกไปแต่ตอนต้นว่า ตอนนั้นไม่ชอบพระเครื่อง

ถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่ชอบอยู่เช่นเดิม หมายถึงพระเครื่อง แต่ถ้าเป็นรัตนะชาติ ผมถึงชอบ

“ไอ้หยิก” นี่ มันรักผมมาก ถึงแม้อยู่คนละฝั่งแม่น้ำ

นิสัยใจคอแทบจะไปกันไม่ได้เลย เพราะ ไอ้หยิกมันเป็นขโมย  เป็นขโมยที่มีชื่อเสียงมากที่สุดแถวบ้านของมัน 

ผมไม่เคยขโมยของใคร ผมเป็นนักเลง เป็นจิ๊กโก๋ ตีหัวหมา ด่าแม่ชาวบ้านไปเรื่อย

เรื่องที่ไอ้หยิกมันรักผมก็เป็นเพราะ ผมไม่ชอบให้ใครรังแกคนที่อ่อนแอกว่า

ชีวิตผมมีเรื่องตีรันฟันแทงเกือบๆ 50 % ก็เพราะป้องกันคนที่อ่อนแอนี่แหละ  อีกครึ่งหนึ่ง เพื่อนๆ สุดที่รักทั้งหลาย ไปหามาให้ทั้งนั้น

ผมหาเรื่องใส่ตัวของผมเอง ไม่ถึงร้อยละ 5

ไอ้หยิกมันข้ามฝั่งมาอาศัยกิน อาศัยเที่ยวอยู่กับพวกผม  ขโมยมืออาชีพ มักจะไม่สู้คน  ถ้าถูกเจ้าของบ้านจับได้ ก็จะยอมให้ทุบให้ตี เผลอก็ขโมยใหม่

ขโมยเข้าบ้านใคร แล้วฆ่าเจ้าทรัพย์ จะไม่ใช่ขโมยมืออาชีพ และจะรู้จักกับเจ้าบ้าน  พูดง่าย ขโมยมือสมัครเล่น จะฆ่าเจ้าของทรัพย์ มืออาชีพไม่ทำอย่างนั้น

เมื่อไอ้หยิกมันข้ามฝั่งมาอาศัยกิน อาศัยเที่ยวอยู่กับพวกผม  กลุ่มของพวกผมนั้น  มีพวกกวนโอ๊ยประชาชนอยู่หลายระดับ  มีนักเลงจริงบ้าง นักเลงปลอมบ้าง

กล่าวคือ ที่ใจถึงจริงๆ ลุยไหนลุยนั่น ตายเจ็บไม่เคยนึกถึง ขอลุยอย่างเดียว มีไม่กี่คน ผมติดอยู่ในกลุ่มบ้ากลุ่มนี้ด้วย

ที่เหลือๆ ก็มาอาศัยเพื่อนที่บ้าๆ เหล่านั้นเป็นเกราะป้องกันภัย  แต่บางคน มันก็ชอบที่จะอาศัยความที่มีเพื่อนเป็นนักเลงโต ไปข่มเหงคนอื่นก็มีเหมือนกัน

เมื่อไอ้หยิกมันมาอาศัยกิน อาศัยเที่ยวอยู่ด้วย  ไอ้พวกลิ่วล้อทั้งหลายก็รังแกไอ้หยิกมั่ง กลั่นแกล้งมันมั่ง  

ผมเป็นคนประกาศว่า อย่าไปยุ่งกับไอ้หยิกมัน  แล้วผมสั่งไอ้หยิกไว้เลย ถ้าใครแกล้งมึง “มึงชกเลย เดี๋ยวกูช่วย”

ไอ้หยิกมันตัวใหญ่เหมือนกัน สูงเกือบๆ 180 เซนติเมตร ไอ้หยิกเลยรักนับถือผมมาตั้งแต่บัดนั้น จนถึงบัดนี้

ถ้าไปเยี่ยมท่าน ท่านก็จะให้พระเหมือนเดิม

เมื่อผมมาพบกับคุณลุงการุณย์ บุญมานุช รู้เรื่องรัตนะเจ็ด  ผมจึงเริ่มที่จะสะสมจักรพรรดิ เพราะ คุณลุงบอกว่า

จักรพรรดิของเรานั้น ต้องมีจน “นับไม่ถ้วน” ถึงจะดี  ถ้ายังนับถ้วน ยังใช้ไม่ได้

จักรพรรดิทั้ง 7 ประเภทนั้น จักรแก้วเป็นประธาน  ผมจึงสนใจที่จะเริ่มสะสมจักรพรรดิขึ้นมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือ “จักรแก้ว”

สุดท้ายก่อนจะจบเรื่องที่เกี่ยวกับไอ้หยิก 

ผมเคยถามไอ้หยิกครั้งหนึ่งว่า “ทำไม มึงไม่มาขโมยของที่หมู่บ้านกู”  ที่ถามนั้น ถามถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะมารู้จักและเป็นเพื่อนกัน

ตอนที่ผมเป็นนักเลงหัวไม้อยู่นั้น  ของในหมู่บ้านของผมไม่เคยหาย (จากขโมยนอกหมู่บ้าน หายบ้างเล็กๆ น้อยๆ จากขโมยในหมู่บ้าน ชื่อตาเตี้ย)

ไอ้หยิกมันบอกว่า “กูกลัวพวกมึง”