จักรแก้วของผม

ในสามบทความที่ผ่านมาข้างต้น  ผมได้เล่าถึงความเป็นมาเกี่ยวกับรัตนะเจ็ดไปเกือบทั้งหมดแล้ว เหลือที่สำคัญที่กล่าวถึงในบทความชุดนี้ก็คือ จักรแก้ว

ผมหาจักรแก้วมาหลายปี ในเมืองไทย เมียนม่าร์ และไต้หวัน  ดูภาพสัญลักษณ์ของรัตนะเจ็ดของผมอีกครั้งหนึ่ง

เหรียญกลมๆ ทำด้วยหยก อยู่ข้างดวงแก้วสีชมพูนั้น ผมเช่ามาจากสนามบินของประเทศเมียนม่าร์ 

ก่อนจะมาเช่าที่นั่น ผมไปหามาทั่วแล้ว เฉพาะแหล่งที่ไปทัวร์กัน  สุดท้าย ไม่อยากกลับบ้านมือเปล่า ผมจึงไปเช่าที่สนามบินมา

เอาไปให้ลุงดู เพื่อให้คุณลุงสัมภาษณ์จักรพรรดิที่อยู่ในเรือนดังกล่าว

ผมได้บอกจักรพรรดิในเรือนว่า จะให้ท่านเป็นสัญลักษณ์ตัวแทนของ “จักรแก้ว”

จักรพรรดิท่านตอบกลับมาว่า “ให้เป็นอะไรก็ไม่ว่า แต่อยากมาสร้างบารมีด้วย”  เพราะ จักรพรรดิที่พม่า หรือเมียนม่าร์นั้น ไม่มีวิชาความรู้อะไรเลย

ผมไปสอนภาษาไทยให้นักศึกษาไต้หวัน ณ มหาวิทยาลัยผิงตงประมาณ 2 เดือนครึ่ง ผมก็พยายามไปหาจักรแก้วที่นั่นอีก ก็ไม่ได้

ผมไปเจอจักรแก้วจริงๆ ในภาพก็คือ จักรแก้วในกรอบสีทอง  เป็นจักรแก้วรุ่นแรกที่ได้มา  ผมไปสอนวิชาธรรมกายให้โรงเรียนของเพื่อนในอำเภอแม่สอด 

เห็นมีอยู่ร้านเดียว เป็นฝีมือแกะของช่างพม่า ฝีมือหยาบๆ แกะแล้วไม่ขัด แต่มีขนาดใหญ่ ผมเช่ามาองค์ละ 1,500 บาทบ้าง 1,000 บาทบ้าง

เมื่อมาให้คุณลุงตรวจดู [เป็นประเพณีส่วนตัวของผม ที่ได้จักรพรรดิใหม่ ต้องไปแนะนำให้คุณลุงรู้จัก ซึ่งก็คือให้จักรพรรดิต้นปราบ ตรีภพ หยกชมพู ต้นปราบน้อย ต้นปราบจักรีฤทธิ์รู้จัก] 

คุณลุงบอกว่าเป็น “จักรแก้ว” จริง และสามารถปราบมารได้

ผมจึงได้ “จักรแก้ว” ของแท้เสียที 

ในความตั้งใจครั้งแรกๆ ผมตั้งใจให้เป็นสัญลักษณ์เท่านั้น  อยากได้จักรแก้ว แต่ไม่คิดว่า เมื่อแกะเป็นจักรแล้ว  จักรแก้วจะมาอยู่

จักรแก้วในกรอบทองนั้น เดี๋ยวนี้กายใหญ่มาก เพราะ สอนวิชาธรรมกายด้วยกันมานาน ขอแสดงรูปจักรแก้วในความครอบครองเป็นบางส่วนอีกครั้งหนึ่ง 

จักรที่วางนอนในแถวที่หนึ่งกับแถวที่สอง อยู่ในกรอบทอง และกรอบถักด้วยเชือกสีแดง เป็นจักรแก้วที่แกะโดยช่างพม่า

ตัวเรือนของจักรแก้วจะจะหนา ฝีมือการแกะหยาบ ไม่ได้ขัด

ส่วนนอกเหนือจากนั้น เป็นฝีมือช่างที่จันทบุรี แกะโดยพลอยอ่อนจากอาฟริกา

ความศักดิ์สิทธิ์ของจักรแก้วขึ้นอยู่กับตัวเรา

จักรแก้วที่มาจากนิพพานทั้งหลาย ถ้าผมเลิกทำวิชา 18 กาย  เลิกสอนวิชาธรรมกาย  พระองค์จะกลับนิพพานทันที

จักรพรรดิที่เป็นคู่บารมี ท่านไปไหนไม่ได้ ท่านจะเสียใจไปกับเรา แต่ไม่ทิ้งเรา

โปรดจำไว้ว่า “เราพึ่งจักรพรรดิได้แน่นอน แต่เราต้องพึ่งตัวเองก่อนด้วยการเดินวิชา ถ้าเราไม่พึ่งตนเองก่อน  จักรพรรดิไม่มาอยู่กับเรา  ที่มาอยู่แล้ว ท่านก็กลับนิพพานของท่าน”